Wat als je het boek van een van je peers niet zo goed vindt....

Een van de adviezen die je als aspirant schrijver krijgt is om veel te lezen. Vooral veel boeken lezen van schrijvers die je bewondert en boeken die binnen jouw genre vallen.

Om die reden was ik buitengewoon nieuwsgierig naar de nieuwe Poirot. Weliswaar kende ik het werk van Sophie Hannah niet, maar ze werd hoog aangeprezen en ik kende Poirot natuurlijk wel.

Maar wat nou als je het boek van die gevestigde schrijver helemaal niet zo goed vindt. Of wat nou als je niet begrijpt waarom er zoveel te doen is om een boek, terwijl jij het als lezer maar middelmatig (of zelfs onder de maat) vindt. Want hé, wie ben jij nou, jij hebt tenslotte nog nooit een boek gepubliceerd!

Dat overkwam me met de nieuwe Poirot. Ik had er enthousiast over willen schrijven, maar dan had ik moeten liegen. Had je het zelf beter gekund? vroeg mijn schrijversgeweten. En zo ja, hoe had het dan beter gemoeten?

Zodoende nam ik mijn bezwaren eens goed onder de loep. Wát vond ik er niet goed aan? 

Wanneer ik dat duidelijk zou hebben, dan zou ik het ter verbetering van mijn eigen verhaal kunnen gebruiken, in plaats van het gebruiken om het boek van een ander af te kraken. 

Want als ik me erger aan bepaalde zaken bij een ander, dan gaat het vast om punten die ik belangrijk vind in een verhaal. Punten waaraan ik vind dat een goed verhaal moet voldoen. 

Lengte

De Monogram Moorden is zeker 100 pagina's te lang. De redacteur is te vriendelijk geweest. Het hulpje van Poirot heeft een prachtige zoektocht gedaan naar de dominee en zijn vrouw, hij deed interessante ontmoetingen, maar waren die bladzijden noodzakelijk voor het verhaal? Het wekte meer de suggestie dat het van belang was, maar dit bleek uiteindelijk niet het geval. Opvallend genoeg deze stukken van het boek het meest uitgewerkt.
Wees dus kritisch op de hoeveelheid verhaallijnen. Draagt het bij aan het totaalplaatje? Is het een schakel in het geheel, of is het voor de sfeer? Zo niet, laat het weg. 

Waarheidsgetrouwheid van de protagonist
Deze Poirot was niet waarheidsgetrouw. In dit boek dronk hij koffie. Sinds wanneer drinkt Poirot koffie? Poirot is van de tisane. Ook werden zijn eigenaardige karaktertrekken te veel aangezet. Poirot is wel een man die overtuigd is van zijn eigen kunnen, maar hij was beslist niet zo vol van zichzelf in de boeken van Agatha Christie als in dit boek van Sophie Hannah.
Zorg dat je hoofdpersoon een mens blijft en niet een karikatuur. 

Het slot
Poirot staat er om bekend (en meerdere detectives van Agatha Christie en ook Baantjer trouwens) dat hij aan het eind van het verhaal de aanwezigen bij zich verzamelt en vervolgens óf de moord uitlegt óf tegelijk de dader ontmaskert. In De Monogram Moorden neemt de auteur heel erg veel tijd om uitleg aan het raadsel te geven. Het neemt bijna 1/3 van het boek in beslag! Het is een boek op zich. Poirot komt met heel veel informatie waar eerder in het boek niet naar gehint is of is niet in het boek aan de orde gekomen. Als lezer gaf mij dat het gevoel dat ik de puzzel sowieso nooit had kunnen oplossen. Het was ook onnodig complex. Het ging niet om details waarvan ik de betekenis niet eerder had gezien, maar er waren gewoon hele gebeurtenissen die buiten mij als lezer omgegaan waren.
Zorg dat de lezer bij het verhaal betrokken blijft, neem de lezer serieus. 

Titel
In De Monogram Moorden worden de slachtoffers gevonden met een manchetknoop in de mond. Van wie die manchetknopen nu uiteindelijk waren, dat wordt wel uitgelegd. Weliswaar is de weg er naartoe vrij omslachtig en soms vergezocht, maar het wordt wel verklaard. Wat niet verklaard wordt, is waarom de knopen nu juist in de mond gedaan moesten worden.
Ik kreeg het gevoel dat de titel ooit een keer bedacht is, want het allitereert zo lekker en dat er vervolgens een verhaal omheen gesponnen is.
Zorg dat de titel van het boek de lading dekt en zorgt dat het volledig verklaard wordt.