Het witte Victoriaanse huis kwam in zicht. Het zonlicht gaf het huis een blauwe gloed. Het was precies zoals Beatrijs zich herinnerde van de tv-serie. Ze schoof opgewonden als een kind op schoolreis naar het puntje van haar stoel, voor zover de autogordel dat toeliet.
'Wel heb ik ooit' zei haar vriendin Gertie die naast haar zat en het dashboard vastklemde. 'Je zou zó verwachten dat Jessica Fletcher opendeed.'
Little Lake Street, waaraan het Blair House stond, was een brede straat die van het dorpscentrum naar de kust liep. Blair House lag enigszins hoger dan de weg. Dat maakte het huis nog imposanter. Het uitzicht was minstens zo imposant. Een open veld voor het huis, een lichte helling met huizen onderaan en dan de kust en de zee. Ruwe rotswanden, bleek gras en een frisblauwe zee. Even fris als de lucht die de vrouwen inademden. Ze parkeerden hun huurauto voor het witte hek en liepen het pad naar de voordeur op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten