Leeshype of leesplezier

Aan mijn moordmysterie schrijven doe ik momenteel even niet. Maar lezen doe ik wel. Een flinke stapel boeken lag op mijn nachtkastje. Een aangebroken Agatha Christie waar ik in begonnen was om haar schrijfstijl wat beter te doorgronden. Een boek van Simone van der Vlugt, geruild voor onze oude tv. Dat ligt al maanden onaangeroerd. Misschien iets voor op vakantie.
Ook nog een boek van J.J. Voskuil, gekregen van mijn lief voor moederdag. Zit nog in plastic, waar ik me dan weer schuldig over voel, want zo straalt mijn dankbaarheid er niet echt van af.
En oh ja, dan ben ik ook nog begonnen in Quilt or Innocence (een exemplaar gaf ik weg). Soms zijn er periodes dat het ene boek je beter pakt dan het andere. Een boek moet een beetje bij je leesstemming passen als het ware.

Al die aangebroken boeken, betekent dat dat ik snel enthousiast ben over iets nieuws, of betekent dat dat ik geen discipline heb? Die vraag houdt me de laatste dagen wel een beetje bezig. Ook op andere vlakken. Eigenlijk wil ik niet iemand zijn die geen discipline heeft, dat klinkt zo negatief. Maar ja, dit blog bijhouden is ook niet 100% gelukt.

Je zou zeggen ik heb genoeg op voorraad liggen, maar toch liet ik me nog weer door andere boeken verleiden. Dankzij het zwaar ondergewaardeerde fenomeen Bibliotheek had ik Stoner van John Williams in huis. Michel had het als eerste gelezen en omdat wij een abonnement hebben waardoor we boeken 8 weken in huis mogen hebben, had ik ook nog de gelegenheid om dit veelbesproken boek te lezen.
Ik had de eerste bladzijde gelezen om te testen of ik het wat zou vinden en de schrijfstijl sprak me aan.

Ik weet niet wat het is tussen mij en populaire boeken; het draait altijd een beetje op een teleurstelling uit. Dat overkwam me een tijd geleden ook met Het Diner van Herman Koch. Ik vraag me tijdens het lezen heel vaak af wat al die andere mensen er zo geweldig aan vinden.
Ik was al een heel stuk op weg in Stoner toen ik me afvroeg waarom al die mismaakte personages werden opgevoerd. De echtgenote van Stoner is nogal hysterisch, een nieuwe collega heeft een bochel en een mank been. Die collega heeft vervolgens weer een student onder zijn hoede waar wat aan mankeert. Ik vond het merkwaardig en het nam het overgrote middenstuk van het boek in beslag. Daarna volgde de ziekte van Stoner en zijn reflectie op het leven en dat was diep menselijk en waardig verwoord. Zo kwam mijn leesplezier toch nog weer goed.
Wel heb ik me voorgenomen om me niet meer door leeshypes te laten leiden. Het levert mij zelden voldoening op. En kunnen meepraten aan de koffietafel vind ik blijkbaar niet belangrijk genoeg.
Het past in deze fase van mijn leven beter bij mij om mijn eigen koers te varen. Ook als het op lezen aankomt.

Toen ik zo zat te worstelen met het middenstuk van Stoner kwam Geertrude met deel drie van haar trilogie. En ik reserveerde enthousiast Incognito bij de bibliotheek. Zo, die zou ik mooi kunnen lezen als ik Stoner uit had. Twee compléét verschillende genres, maar niets menselijks is mij vreemd. 

In Incognito laat Sophia Wittham haar New Yorkse modellenleven achter zich en gaat terug naar Nederland om haar jongere, zwangere, zusje onder haar hoede te nemen. En vooral te proberen uit de publiciteit te blijven. 

Ik weet wel dat deze twee boeken totaal niet met elkaar te vergelijken zijn, maar het was voor mij heerlijk ontspannen om Incognito te lezen na mijn geworstel met Stoner. 

De personages waren sympathiek. Het verhaal was heel eigentijds en het maakt me nieuwsgierig naar de andere delen van de trilogie. 

Nu ga ik weer terug naar Quilt or Innocence en zo dunt mijn stapel te-lezen-boeken aardig uit. Ik zou het zelfs als een-kastje-per-dag kunnen aanmerken :-)