Alles wat je altijd wilde weten over het genre moord mysterie

Laatst schreef ik hoe De vermoedens van Mr Whicher of DeMoord in Road Hill House een schat aan wetenswaardigheden bevat die tegenwoordig in vrijwel elke detective roman terug te vinden zijn. Ik wilde graag wat meer over die wetenswaardigheden schrijven, maar het zijn er zo veel dat het meer op z’n plek was om er een apart bericht van te maken. Zelfs nu ik er een apart bericht van heb gemaakt, zijn het eigenlijk nog teveel. Maar misschien pakt het jou net zo, zoals het mij pakte en ben je in no-time aan het eind van dit stukje. 

Dwarsverbanden

Bij het lezen van De Moord in Road Hill House ontdekte ik dat er enorm veel verbanden en dwarsverbanden zijn in het genre moordmysterie. Verbanden tussen werkelijkheid en boeken en film, maar ook tussen films onderling en tussen boeken onderling. Uiteindelijk wordt er blijkbaar steeds uit dezelfde vijver aan motieven, settings en wijze van moorden geput.

Al lezende in De Moord in Road Hill House viel mij op dat ik voor Moord in het Blair House bewust èn onbewust ook uit die vijver gevist heb. Alleen de vergelijkbare titel is al opvallend!

Aantal personages

Ik heb eens een documentaire gezien waarin de boeken van Agatha Christie op wetenschappelijke wijze ontleed werden. Zo ontdekten de onderzoekers dat Agatha Christie altijd tussen de 9 en 11 personages opvoerde. Te weinig zou het mysterie te makkelijk maken, te veel zou het verhaal te ingewikkeld maken.

In het Road Hill House woonden of werkten 12 personen.

Moord in het Blair House heeft 12 personages, waardoor ik me afvraag of ik wellicht teveel heb. Maar ook: ligt de oorsprong van het aantal personages in een moordmysterie bij de Moord in Road Hill House?

Flora

Het is opvallend hoe bloemen en tuinieren terugkomen in klassieke moord mysteries. Mr Whicher’s vader had een kwekerij in lavendel. In het Londense stadsdeel Lavender Hill werd in die tijd veel lavendel verbouwd. Whicher heeft er later ook nog gewoond.  De voorliefde voor tuinieren komt ook terug in De vermoedens van Mr Whicher, volgens mij is er een schrijver die een speurder bedacht heeft die van tuinieren houdt. ….maar dat kan ik jammer genoeg even niet terugvinden in het boek.     

Agatha Christie laat ook vaak tuinen en bloemen terugkomen in haar boeken (‘How does your garden grow’), en Jessica Fletcher is ook een liefhebber van flora. In Moord in het Blair House is Beatrijs Vogel ook een vervend tuinierster, maar dat die link al zo vroeg werd gelegd tussen mysterie en speurder, dat was nieuw voor mij.

Waanzin

Is het niet heerlijk en vooral geruststellend om moorddadig gedrag toe te schrijven aan waanzin? Het komt in heel veel boeken en films voor. Gedrag dat we niet kunnen bevatten moet wel voortkomen uit gekte.

In De vermoedens van Mr Whicher wordt gezegd dat de eerste mevrouw Kent geestesziek zou zijn. Een eigenschap die erfelijk is, zo wordt althans gesuggereerd. Dat zorgde er voor dat het gedrag van dochter Constance met argusogen werd bekeken.

Aan het eind van het boek wordt een hele interessante en vooral plausibele medische verklaring gegeven voor mevrouw Kent’s geestestoestand. En die had alles te maken met de SOA die meneer Kent mee naar huis bracht!

In Moord in het Blair House komt ook de suggestie van waanzin naar voren. Ik beschrijf daarin de geschiedenis van een horror huisarts. Een man die zijn patiënten ziek hield om er financieel beter van te worden. Ook ik wek de suggestie dat een van de huidige gasten van het Blair House de nakomeling is van deze huisarts en wellicht erfelijk belast met dezelfde duistere eigenschap.

In de tijd van de Moord in Road Hill House schreef de The Times in 1853 een stuk over krankzinnigheid en probeerde het te definiëren.

‘Niets valt moeilijker te definiëren dan de scheidslijn tussen geestelijk gezond en geestelijk gestoord […] Maakt men de definitie te eng, dan wordt ze betekenisloos; maakt men haar te ruim, dan komt de gehele mensheid in het vangnet terecht. Strikt genomen zijn wij allen gestoord wanneer we toegeven aan hartstochten, aan vooroordelen, aan ondeugden, aan ijdelheid; maar indien alle hartstochtelijke, vooringenomen en ijdele mensen zouden worden opgesloten als geestesziek, wie krijgt dan de sleutel van het gesticht in bewaring?’

(terug te vinden op pag. 188)

Vrouwelijke amateur speurder

Een van de getuigen die wordt opgeroepen in de rechtszaak inzake de moord op Saville Kent was mevrouw Eliza Dallimore, echtgenote van lokale politieagent William Dallimore. Mevrouw Dallimore had gesprekken met kindermeisje Elizabeth Gough gevoerd toen laatstgenoemde als verdachte op het politiebureau verbleef.

Mevrouw Dallimore somde alle verdacht lijkende opmerkingen van het kindermeisje op, maar kon alleen maar op hoon van de raadsman van Gough rekenen en werd uitgelachen door de aanwezigen in de zaal.

Mevrouw Dallimore was onthutst over de lichtzinnige stemming in de rechtszaal. ‘Ik vind niet dat er gespot moet worden met zo’n ernstige kwestie,’ zei ze. […]

‘Het is een hele ernstige zaak, mijnheer, wie de moord heeft begaan.’

(Op pag. 251)

Het lijkt of alle vrouwelijke speurders in boeken en films na haar, kopieën zijn.  Ze zijn gedreven, plaatsen gerechtigheid boven alles en zijn vertrouwen wekkend. Maar ze worden ook betutteld! Deze mevrouw Dallimore doet me erg denken aan Margaret Rutherford toen zij de rol van Miss Marple speelde.

Trivia

Detecteren

De oorsprong van het woord ‘detecteren’ komt van het Latijnse de-tegere, ‘ont-dekken, het dak weghalen’, en de allereerste manifestatie van de detective was de kreupele duivel Asmodee, ‘de vorst der demonen’, die de daken van huizen oplichtte om de bewoners te bespieden. (pag. 214)

Echtscheiding en detectives

Echtscheiding werd in 1858 gelegaliseerd. Detectives hielden zich voornamelijk bezig met echtscheidingszaken. Wanneer een man van zijn vrouw af wilde was er bewijs van overspel nodig, maar als een vrouw van haar man af wilde, was er bewijs van wreedheid voor nodig.  (pag. 263)

De eerste moord in een trein

In 1864 vond de eerste moord in een trein plaats. Britse bankier Thomas Briggs werd door een jongeman – Franz Müller - beroofd en vermoord en uit zijn compartiment gegooid. De machinist van de trein die in tegenovergestelde richting reed zag het slachtoffer liggen in het gras langs het spoor. Komt dit je bekend voor? De gelijkenis met Agatha Christie’s  4.50 from Paddington dringt zich wel heel erg op!  Helemaal als je weet dat de bankier  de trein van 9.50 uur nam.

In Agatha Christie’s 4.50 from Paddington is een vrouw getuige van een moord in een trein. Twee treinen rijden een tijdje naast elkaar, in dezelfde richting, maar op een ander spoor. In de tegenoverliggende trein schiet een rolgordijn omhoog, en zo is te zien hoe een vrouw wordt gewurgd. Van een lijk is bij navraag geen sprake, dus moet ze wel uit de trein gegooid zijn…

Het boek 4.50 from Paddington is o.a. verfilmd als Murder, She Said (hé, klinkt als Murder, she wrote) met, ja daar is ze weer, Margaret Rutherford.

De eerste detective roman

Wilkie Collins schreef kort na de Moord in Road Hill House het boek Moonstone. Dit boek wordt heden ten dage beschouwd als het fundament van de detective roman.

Kortom, ik vond het boek De vermoedens van Mr Whicher heel inspirerend. Voor mij zijn de achtergronden binnen het genre minstens zo interessant als het lezen of schrijven van een moordmysterie.

Pas op! Verzamelgevaar!

Wees gewaarschuwd, als je dit bericht gelezen hebt dan kun je besmet raken met een nieuw verzamelvirus. Een zeer hardnekkig virus, want ook al heb je al alle 75 delen van een vorige Agatha Christie uitgave, dan nóg bestaat de kans dat je gewoon weer opnieuw wilt beginnen met verzamelen. :-))

Uitgeverij Mistral brengt in een heel aantrekkelijk gestileerde hardcover opnieuw delen uit van de boeken van Agatha Christie. Ik heb al héél wat mooie kaften voorbij zien komen...
Vorige week kocht ik mijn eerste exemplaar aangeschaft: De Moord op Roger Ackroyd. Hierin geeft Hercule Poirot voor het eerst acte de présence. De delen kosten € 12,50 per stuk en ik heb het heerlijke vooruitzicht om mezelf elke maand 1 exemplaar cadeau te doen van mijn zakgeld.

Mistral heeft de rechten gekocht van Christie's boeken. Voorheen verschenen de boeken van Agatha Christie bij Luitingh Sijthoff. (zie hier voor meer info)
De reeks van 75 delen van laatstgenoemde uitgever heb ik destijds verzameld. Een heel herkenbare kleurige reeks. Ze zijn nog steeds (tweedehands) te krijgen.

De vermoedens van Mr. Whicher

De moordzaak waar alle moordmysteries en detectives op gebaseerd zijn...

De vermoedens van Mr. Whicher of de Moord in Road Hill House door Kate Summerscale.

Ik zag dat het boek nu voor 6,90 te krijgen is bij Bol...ik denk dat ik er voor mezelf een aanschaf als naslagwerk. 

Een tijd terug deed ik een google op 'klassieke detective verhalen' en kwam dit boek tegen. Ik heb het net uitgelezen!

De moord in Road Hill House is de oorsprong van alle plots in moordmysteries, van alle detective romans, van het hele moordgenre! Mr. Whicher is de blauwdruk van alle speurders die ooit zijn opgevoerd in speurderromans. Charles Dickens, Edgar Allan Poe, Arthur Conan Doyle, Wilkie Collins, Henry James, zij raakten allemaal geïnspireerd door de gebeurtenissen in Road Hill House.

In 1860 werd de 3 jarige Saville Kent met een doorgesneden keel gevonden in de drek van het wc-huisje van Road Hill House. Hij was midden in de nacht uit zijn bedje gehaald en ongezien meegenomen. Al snel werd duidelijk dat de dader een bewoner van het huis moest zijn. Waarom had het kindermeisje die bij hem op de kamer sliep niets gehoord? Waarom snelde vader Samuel Kent met de koets naar het dichtstbijzijnde dorp toen hij hoorde van de vermissing van zijn zoon? Wat was de rol van de tweede echtgenote van Samuel Kent? Was de eerste mevrouw Kent echt gek geweest? Hadden de kinderen Constance en William, die als enige een eigen slaapkamer hadden, de gelegenheid om Saville te vermoorden?

De moord op de kleine Saville Kent is waar gebeurd en in het boek reconstrueert Kate Summerscale dit tot in detail. Het boek is niet alleen rijk aan informatie over de moordzaak, maar ook de levenswandel van de betrokkenen worden uitgebreid beschreven. Soms wijdt ze teveel uit of probeert te bloemrijk een beeld te schetsen, maar het is duidelijk dat ze heel diepgravend onderzoek heeft gedaan.

Het boek is niet alleen een schets van de moordzaak, maar wat het vooral doet is de tijd duiden waarin het zich afspeelde en hoe die moordzaak een markeerpunt is geweest.
Het was in een tijd dat Scotland Yard (Londen) nog maar kort inspecteurs in dienst had. Het was een functie die voorheen niet bestond! Het waren zeer gerespecteerde mannen, met een scherp oog voor detail en een onfeilbare intuïtie. De Engelse huishoudens waren zeer gesloten, de traditie was dat alles binnenskamers werd gehouden, overheidsbemoeienis was ook niet gewenst. Dus een dergelijke moordzaak trok veel aandacht in het nieuws. De gebeurtenissen in Road Hill House waren beangstigend en sensationeel tegelijk. Iedereen dacht mee over de mogelijke oplossing van de zaak - die overigens 5 jaar lang onopgelost bleef - velen stuurden een brief naar de krant met aanwijzingen en mogelijke oplossingen.
Mr. Whicher had zo zijn vermoedens, maar hij kon het niet bewijzen en verloor daardoor zijn geloofwaardigheid. Uiteindelijk bleken zijn vermoedens te kloppen, hoewel er toch nog vragen onbeantwoord bleven...

Het boek is ongelooflijk interessant! Niet alleen voor mij als liefhebber van moordmysteries, maar ook als geschiedenis op zich. Ik zou nog véél meer kunnen vertellen over bijzondere wetenswaardigheden over het latere genre moordmysteries, die ik in het boek ben tegen gekomen, maar dat zal ik een andere keer vertellen.
Want eigenlijk moet je het boek gewoon zelf lezen!

Wanneer gebruik je een proloog?

Volgens de Van Dale is een proloog: inleidende rede, voorwoord.

In moordmysteries en thrillers lijken prologen vaker voor te komen dan in andere genres. Dan wordt in de proloog een scène neergezet waarin bijvoorbeeld de seriemoordenaar zijn slachtoffer maakt. De lezer heeft dan al meer informatie dan de hoofdpersoon van het boek. Gegarandeerd spanning!

Toen ik begon met Moord in het Blair House had ik er geen proloog bij.
Na een paar stukjes te hebben geschreven, twijfelde ik over de spanningsboog die ik er in had. Ik dacht, weet je wat, ik schrijf een proloog waarin twee niet nader te noemen personen een rol spelen (zodat de lezer mag raden welk duo het is. Zijn het Alex en Alex of zijn het Lynn en Iris of zijn het Beatrijs en Gertie). Snufje familiehistorie erbij. Een theelepel met hints. Dan zal de lezer meteen in het verhaal gezogen worden en zich de hele tijd af blijven vragen wat de betekenis is van de scène.

Halverwege het schrijven van de rest van het manuscript moest ik concluderen dat ik die proloog met hele verkeerde redenen had geschreven. Ik vond mijn verhaal nog niet spannend genoeg van zichzelf, dus plakte ik er een spannende scène voor. Fout!
Hoewel ik tevreden ben over de stijl van die scène, vind ik inmiddels dat hij niet meer meer thuishoort in het manuscript. Aan het eind van het boek zul je dus ook geen verklaring vinden voor de hints in de proloog.

Wat zijn dan wel goede redenen om een proloog te gebruiken?

1 Vaart
Soms vraagt het verhaal om een introductie van je hoofdpersoon, zijn dagelijks leven, iets over zijn beroep, wat van belang is voor je grote verhaal. In dit geval geeft het gebruik van een proloog je verhaal meer vaart. Al deze informatie gaandeweg in het verhaal verwerken zou gekunsteld kunnen aanvoelen en het kan daarmee te lang duren voordat je bij de kern van het verhaal komt. Bovendien kan het gebruik van teveel flashbacks de vaart uit een verhaal halen en flashbacks moeten heel zorgvuldig gebruikt worden, anders raakt de lezer de draad van het verhaal kwijt.

2 Vooruitblik / terugblik
Soms ligt de sleutel van het verhaal van je hoofdpersoon verborgen in zijn jeugd. Een proloog is uitstekend geschikt om die gebeurtenis uit de jeugd te vertellen.
Of je schets een situatie in de toekomst. Bijvoorbeeld: in de proloog vertel je over hoe je hoofdpersoon leeft in afzondering in een klein Italiaans dorp. Het grote verhaal gaat er dan over hoe het zo ver gekomen is.

3 Een andere tijd
Stel je vertelt het verhaal van een erfgenaam die weinig contact had met zijn familie. In zo'n geval is een proloog heel geschikt om de familiegeschiedenis te vertellen.


Maar goed, ik vond dus dat mijn reden om een proloog te gebruiken niet een juiste reden was. Onderstaande proloog is dus gesneuveld. :-)

De wijngaard was niet wat ze zich er bij hadden voorgesteld. Ze parkeerden hun auto voor het hek van de wijngaard en bleven in de auto zitten.

Het was moeilijk te vinden geweest. Ze waren de smalle weg door de heuvels van de Mendocino regio gevolgd. Gedurende de hele weg waren ze omringd door glooiende groene heuvels, in opperste stilte. Het was adembenemend in puurheid, maar tegelijkertijd verontrustend afgelegen. Onderweg de weg aan iemand vragen had geen zin, ze waren slechts een andere auto tegengekomen en die leek te zijn verdwaald.

Af en toe was er een zijweg, maar dit bleek altijd het begin van een lange oprit. Een rijtje brievenbussen aan het begin gaf het aantal huizen aan. Vanaf de weg was geen enkel huis zichtbaar.

Het rijtje brievenbussen aan de straat waar de wijngaard aan lag was goed verzorgd. De brievenbus van de wijngaard was gemaakt van een klein wijnvat en de letters van de naam stond er ingebrand.

Links en rechts bij het toegangshek stond een bloembak, van een door de helft gezaagd wijnvat, met violen.

Zo ver als ze konden kijken zagen ze groene heuvels. Golvend van hoog naar laag. Ze hielden niet zozeer iets verborgen, meer nog sloten ze de rest van de wereld uit.

‘We zouden het erf op kunnen lopen?’

‘Wat als ze vragen waarvoor we komen?’

‘Dat kunnen we dan toch gewoon zeggen.’

‘Volgens mij was het een vergissing om hier te komen.’

‘We waren op zoek naar antwoorden.’

‘Ik denk dat ik het antwoord al weet: ik zou hier ook zo snel mogelijk vandaan willen.’

geraadpleegde bronnen:
writers knowledge base
schrijven online

Poirot fan vindt schat in een koffer van Agatha Christie's moeder

Vorige week kwam ik onderstaand bericht tegen. Stel je voor!

Je bent fan van Poirot en koopt op een veiling in Greenway House (het huis waar Agatha Christie gewoond heeft) een oude reiskist die ooit toebehoorde aan de moeder van Agatha Christie. Je betaalt 100 Engelse ponden. Het veilinghuis komt de kist bij je thuis afleveren en dan zie je dat er een geldkist in zit. Op slot en de sleutel zit er niet bij. Dat was in 2006 en al die tijd ga je niet op zoek naar een manier om 'm open te maken, maar ga je liever fantaseren over wat er in zit. Het zou tenslotte eens een teleurstelling kunnen worden. 

Maar wanneer je in 2010 werklui over de vloer hebt die bezig zijn om je huis te renoveren, dan vraag je toch eens of ze met een koevoet het kistje open willen wrikken. 

En dan sla je steil achterover!

Je hebt als echte fan de biografie van Christie gelezen en je herkent de sieraden die in de geldkist zitten meteen aan de beschrijving uit de boeken. 

De fan is Jennifer Grant en koos er voor om de sieraden te laten veilen. Op 8 oktober van dit jaar zijn ze verkocht voor 49.275 Engelse pond. 

Ik weet niet wie de sieraden heeft gekocht (het zou gekocht kunnen zijn door de Christie Trust), maar het voelt wel een beetje als heiligschennis dat je als Christie fan er voor kiest om ze te laten veilen voor het geld en de sieraden niet terugbrengt naar de bron. Ik ben er dan meer een voorstander van ons de geschiedenis compleet te houden. Maar ja, de Christie Trust doet blijkbaar ook wel eens wat spullen van de hand, door de koffer te verkopen. 

Jennifer in ieder geval is dik tevreden met de opbrengst. Zij betaalt er haar badkamerverbouwing van en wil een boot kopen. Mmmm....wat een teleurstelling. 

Misschien had ze beter het mysterie kunnen laten bestaan en de geldkist dicht laten. 

bericht van telegraph.co.uk.

Agatha Christie delivers another mystery beyond the grave 

Jewels belonging to the murder mystery author Agatha Christie have been discovered in a battered trunk bought for £100.

Image 1 of 3

Jewellery found in the antiques box formerly owned by Agatha Christie's mother. Photo: JEFF GILBERT

Comment

It is a tale worthy of one of Agatha Christie's most intriguing mysteries. 

A seemingly innocuous trunk bought for £100 appears to have produced some of Christie's family jewels worth thousands of pounds, including her mother's engagement ring.

When Jennifer Grant, an Agatha Christie enthusiast, bought the battered canvas trunk at a sale of the contents of Greenway House, the author's former home in Devon, she had no idea of its hidden treasures.

The trunk, which bears the initials 'C.M.M.' – those of Christie's mother, Clara Margaret Miller – was sold by the auctioneers Bearnes Hampton & Littlewood in September 2006, two years after the death of Rosalind Hicks, Christie's only daughter, who lived at Greenway until she died.

But when the trunk was delivered, Ms Grant discovered that it also contained a locked box.

"When I received it, I realised it contained a locked strongbox and the auctioneer had no knowledge of a key," she said. "It was a talking point at dinner parties for years but I never thought there might be anything in it."

Curiosity recently got the better of Ms Grant while she was having building work done in her house, and she asked a builder to prise open the box with a crowbar. She was amazed at what she discovered inside.

"There was a hoard of sovereigns – 35 gold sovereigns and 17 half-sovereigns – in a small crocheted bag, a diamond ring and a beautiful buckle-shaped brooch wrapped in crumpled tissue paper in a cardboard box," she said. 

In her autobiography published in 1977, a year after her death, Christie, the best-selling author of all time, described some of her mother's jewellery that she and her sister, Madge, admired and hoped to inherit. 

She wrote: "My mother's valuable jewellery consisted of 'my diamond buckle, my diamond crescent and my diamond engagement ring' ... They were all earmarked for the future on my mother's demise. 

"Madge was to have ... the diamond crescent ... I was to have ... the diamond buckle."

It is not known whether Christie inherited the items and chose to store them in the trunk, or whether she kept the trunk without ever realising that the jewellery was inside.

"I was thrilled that I had something that touched Agatha Christie's life," said Ms Grant, who contacted Homes & Antiques magazine, which features the jewels in its April issue, published on March 3. 

The magazine arranged for a valuation of the jewels by John Benjamin, a jewellery specialist and contributor to the BBC's Antiques Roadshowprogramme. 

Mr Benjamin valued the coins at £5,500; the ring, which is set with three brilliant-cut diamonds, at £2,500 to £3,000; and the brooch at £5,500 to £7,000. 

However, he said the items could be worth much more if evidence emerged of the story behind them.

He said: "If we can prove these are indeed the Christie family diamonds, who knows what someone will be willing to pay?" 

Mathew (corr sp) Prichard, Christie's grandson, who runs the Agatha Christie estate, said that the new owner of the trunk "has been lucky - and good luck to them". 

He added: "I suppose if those particular jewels came on the market I would be interested in buying."

Laura Thompson, Christie's official biographer and the author of Agatha Christie: An English Mystery, described the discovery of the jewels as "absolutely thrilling".

She said: "I wrote much of my book at Greenway, and it was glorious chaos, with things being turned up all the time that the family didn't know about.

"The whole family were hoarders who kept everything and there was a huge amount of material at Greenway that simply never got sorted, so it is highly possible that these are indeed Agatha's mother's jewels. In fact, it seems a bit rich if they are not.

"It is a poignant discovery, as Agatha's mother was the most important person in her life." 

Andrew Thomas, a senior consultant at Bearnes Hampton & Littlewood, who oversaw the Greenway sale, said: "This is a surprise to me, and if it's true, I'm not pleased. 

"As an auctioneer representing a client, one always does one's best to extract the last bit of value out of everything you handle.

"I am perplexed, but if we have made a mistake, I will be my first to put my hand up, though I still find it almost unbelievable." 

Hoe Beatrijs aan haar naam komt

Gisteren schreef ik over hoe je een goede naam kunt kiezen voor je hoofdpersoon.
Het idee voor Moord in het Blair House had ik al een tijdje, maar zodra ik de naam Beatrijs tegenkwam, kwam het verhaal tot leven. Pas toen kon ik het echt gaan schrijven.

Beatrijs is een naam die past bij iemand van 60+ jaar. Het heeft een ingetogen associatie, wat bij haar karakter past. Met de keuze voor de naam Beatrijs was mijn personage geboren.

Leuke bijkomstigheid is, is dat de tweede voornaam van Jessica Fletcher, Beatrice is. Dat zijn cadeautjes die je niet van te voren kunt bedenken!

Ik heb het hele manuscript geschreven met alleen haar voornaam. Hoewel, ik heb haar in het boek wel een keer een achternaam gegeven, maar daarover ben ik nooit tevreden geweest. Ik kan het me zelfs niet eens herinneren, dus dat zegt al genoeg.
Toch vond ik dat ze wel een achternaam moest hebben. Jessica Fletcher had een achternaam, Sherlock Holmes had een achternaam, de speurders van Agatha Christie hadden ook allemaal een achternaam. Bovendien wordt je personage in het boek ook wel eens met U aangesproken, dus dan is het wel fijn als er mevrouw die-en-die gezegd kan worden.

Maar welke naam moest het worden?

* het moet combineren met haar voornaam.
* in mijn geval wilde ik dat het een naam zou zijn die in het Engels fatsoenlijk uitgesproken kon worden, ze gaat immers op reis naar Amerika (en het is ook wel handig voor het geval mijn speurder internationaal doorbreekt ;-))
* gevoelsmatig moest het een korte naam zijn.

Een tv, een echtgenoot en een avondje namen spuien is een hele goeie combinatie!
Helemaal zeker weet ik het niet meer, maar waarschijnlijk keek ik naar een programma waarin actrice Ellen Vogel werd geïnterviewd (heel goed mogelijk dat dit Sterren op het doek was - mooie aflevering trouwens).
Vogel...die naam liet ik eens rollen. Goed uit te spreken in het Engels. Korte naam. Goede combinatie met voornaam.
Manlief gaf de doorslag toen hij zei dat het de meisjesachternaam van zijn oma was, maar ik was er op dat moment nog niet helemaal zeker van de keuze voor Vogel.

Beatrijs Vogel

Heel lang heb ik de naam in mijn achterhoofd laten rusten. Af en toe haalde ik 'm weer te voorschijn. Even proeven. Wel, niet? Was dit nou alles? Moest het niet toch een langere achternaam zijn?

Deze zomer wist ik wat er nog aan ontbrak: een tweede voornaam!

* ik had maar een associatie: het moest een bloemennaam worden.

Van mijn moeder kreeg ik een prachtige witte hortensia. Manlief zette hem in een chique antraciet bloembak. Vanuit de woonkamer had ik uitzicht op de mooie witte bloemen.
En opeens vond ik Hortensia een mooie tweede naam voor Beatrijs. Klonk dat ook in het Engels? Hortense....prachtig.

op de foto is het wit al aan het verkleuren.
ben benieuwd of hij volgend jaar wel weer wit wordt.

Totdat ik later bedacht dat hortensia in het Engels hydrangea is. Even was ik teleurgesteld.
Maar teleurstelling was nergens voor nodig, want de babynamespedia.com beschrijft de naam
Hortense voor een meisje als 'she who tends gardens'.
Hiermee was mijn keus perfect! Hortensia / Hortense is een prachtige tweede naam voor Beatrijs, als liefhebber van tuinen en tuinieren.

Speurder Beatrijs Hortensia Vogel is gedoopt.  

Dat haar voorletters B.H. zijn, kan ik best nog eens als plagerijtje gebruiken :-)

Leuk dat je langskwam! Wil je op de hoogte blijven van berichten, dan kan dat o.a. via bloglovin.
Klik hier.

Hoe bedenk je een goede naam voor je hoofdpersoon

Het kiezen van de juiste naam voor je hoofdpersoon kan een moeilijke taak zijn. De naam moet passen bij je protagonist, de lezer moet zich er een beeld bij kunnen vormen, de naam moet je boek als geheel verder brengen, het moet betekenis hebben, maar tegelijk niet verzonnen klinken. Best een uitdaging zo'n keuze.

Ik heb een paar manieren verzameld die je bij het kiezen van een naam voor je hoofdpersoon kunnen helpen. Trouwens, niet alleen voor de juiste naam van je hoofdpersoon, maar ook voor de andere karakters in je boek.

1. Een namenboek.
Schaf een goed namenboek aan. Ik gebruik Het nieuwste voornamenboek. Een handig naslagwerk, waar ook de grondvormen en varianten van namen in vermeld worden. Vaak heb je wel een idee met welke letter de naam van je hoofdrolspeler moet beginnen. Sla je namenboek open en kijk bij de beginletters.
Of sla op een willekeurige bladzijde open.

2. De voornamenbank van het Meertens instituut.
Zoek online in de meest volledige databank met alle voornamen van Nederland, hun herkomst, hun verspreiding. Een heerlijke bak om namen in te zoeken.
Deze databank is ook handig wanneer je in je boek meerdere generaties van een familie beschrijft. Zo kun je een familienaam kiezen en kijken welke vervoegingen er mogelijk zijn, om de grootmoeder, moeder, dochter, kleindochter een naam te geven. Bijvoorbeeld Wilhelmina, Willy, Mina, Helma.

3. Populariteit en tijd
Bij het kiezen van de juiste naam is het goed om rekening te houden met de tijd waarin je verhaal zich afspeelt.
Speelt je verhaal in de Middeleeuwen, dan noem je je hoofdpersoon niet Brian, maar bijvoorbeeld Roeland. De naam moet dus passen in de tijd.
Of voor een boek dat zich in de jaren tachtig afspeelt is de naam Anita heel geschikt ;-)

4. Notitieboek
In het dagelijks leven ontmoet je veel mensen en in kranten kom je heel veel namen tegen die later van nut kunnen zijn. Koop een aantekeningenboekje waarin je namen noteert die blijven hangen. Dit kunnen ongewone namen zijn, maar juist ook heel gangbare namen. Soms kan alleen al een naam een vonk bij je aanwakkeren voor het ontstaan van een personage. Wees niet te bang om de naam te gebruiken van een bekende.

5. Betekenis
Soms kan het iets toevoegen aan je verhaal wanneer je een naam kiest die in zichzelf een verklaring geeft.
Agatha Christie gebruikte in een paar verhalen virtue names (deugden namen). Deze namen werden door de Puriteinen geintroduceerd in de 17e eeuw. Voorbeelden zijn : Faith, Hope, Charity, Verity, Modesty, Patience, Prudence, Temperance.
Christie had in het boek Nemesis het personage Verity. Nemesis: de wrekende kracht uit de Griekse mythologie, aartsvijand. Verity het onschuldige en geliefde meisje dat vermoord is.

En ken je Thomas Beresford en Prudence Beresford? Nee?
Misschien wel als ik zeg: Tommy and Tuppence, speurdersduo uit Agatha Christie's boeken. Thomas en Prudence waren hun volledige namen. Prudence is in dit geval opmerkelijk gekozen, want Tuppence is een ondernemend type met veel durf. Een tegenovergesteld karakter van haar naam dus.
Zo'n keuze kan je verhaal extra eigenheid geven.

En wat dacht je van Christian Grey, uit Fifty Shades of Grey? Een hele directe manier om je titel, personage en verhaal met elkaar te verbinden.

6. Doe een google
Heb je je hoofdpersoon eenmaal een naam gegeven, doe dan even een google op die naam. Soms heb je een naam bedacht waar je helemaal blij mee bent omdat het zo lekker klinkt. Alsof het een echt persoon is. Soms blijkt het ook daadwerkelijk een echt persoon te zijn. Controleer altijd even of die naam niet te snel gelinkt kan worden aan een bekende Nederlander bijvoorbeeld. Of dat de naam van de hoofdpersoon in je jeugdboek teveel lijkt op de naam van een bekende actrice uit 'natuurfilms'.

Als het goed is heb je je protagonist gedoopt en komt hij dankzij zijn/haar naam helemaal tot leven. Een naam die tot de verbeelding spreekt en je hoofdpersoon completeert en voor altijd in het geheugen van lezers zal blijven.

Want hoe hadden Sietse en Hielke Klinkhamer anders kunnen heten? Ik zou geen betere naam kunnen bedenken; ook zonder de verfilmingen heb ik de jongens op mijn netvlies.

En als ik vraag: hoe heette het doodgevonden meisje uit de serie Twin Peaks?
Hint: Palmer.
Juist: Laura Palmer.
Wat opvalt is dat het helemaal geen ingewikkelde naam is. Toch klopt de naam.
Ook de andere personages uit die serie zijn niet raar of ingewikkeld, maar ze beklijven en zijn daardoor goed gekozen: officer Dale Cooper en het vriendje Bobby Briggs, bijvoorbeeld.

Voor Moord in het Blair House ben ik ook aan het zoeken, googelen en denken geweest voor de juiste namen. De naam Beatrijs was al heel vroeg gevonden, maar het bedenken van een achternaam voor haar bleek van een hele andere orde!
Morgen vertel ik hoe zij aan haar naam is gekomen.


Leuk dat je langskwam. Wil je op de hoogte blijven van nieuwe berichten? Dat kan o.a. via bloglovin. Klik hier.

De nieuwste Poirot detective

Deze week kocht ik de nieuwste detective van Poirot; De monogram moorden. Als fan van moord en mysterie moest ik die gewoon in mijn bezit hebben.

De Monogram Moorden

Maar...hoe kan dat nou, vraag je je af? Poirot is toch die speurder van Agatha Christie en zij leeft toch niet meer? Dat klopt.
Brits thrillerschrijfster Sophie Hannah is gevraagd door de erven van Agatha Christie om een nieuw verhaal te schrijven met Poirot in de hoofdrol, om op die manier de boeken van Agatha Christie levend te houden. Dat boek werd uiteindelijk De monogram moorden.
Je ziet het meer; speurders waarvan de geestelijk vader/moeder is overleden worden door andere schrijvers in een nieuw avontuur geschreven. In de Volkskrant stond een uitgebreid artikel over dit fenomeen. Klik hier voor het hele artikel.

Ik heb er een paar stukjes uitgehaald die specifiek over de uitgave van Sophie Hannah's Poirot gaan, maar er staat ook een interessante passage in over hoe Baantjer zijn boeken levend heeft gehouden.

uit de volkskrant:
'Dinsdag [9 sept. 2014] verschijnt van de hand van thrillerschrijfster Sophie Hannah bij uitgeverij Dutch Media De monogram moorden. Een nieuw verhaal over Poirot, terwijl diens schepper - Agatha Christie - al bijna veertig jaar dood is: het lijkt merkwaardig, maar het komt vaker voor. 

En nu is dus ook Hercule Poirot niet veilig voor vreemde vingers, al kun je het als Agatha Christie-personage slechter treffen dan op het bureau van Sophie Hannah te belanden. Hannah zou je gerust een Christie-exegeet kunnen noemen, dat doet ze namelijk zelf ook. 'Ik beschouw elk woord dat Agatha Christie heeft geschreven als heilig', zei ze eerder dit jaar in een interview met Vrij Nederland. 'Al mijn boeken hebben iets Christie-achtigs, ze zit onmiskenbaar in mijn schrijvers-dna.'

Hannah noemt Christie de grootste misdaadfictieschrijver aller tijden, maar dat is niet de reden waarom zij door de erven werd aangezocht om een nieuwe Poirot te schrijven. 'Agatha's familie wil haar boeken levend houden voor nieuwe generaties en de publicatie van een nieuw boek leek hun de uitgelezen manier om jongere generaties aan de oude boeken te herinneren.' Hannah had al een paar jaar een ingenieus plot op de plank liggen, ongeschikt voor haar eigen, eigentijdse thrillers, maar ideaal voor de setting in het Engeland van voor de oorlog. 'Toen ik dat liet zien, mocht ik het doen.'

Hannah weet nog niet of haar aanstelling ad interim of vast wordt: 'Niemand keek verder vooruit dan het eerste boek; dit was al zo'n big deal voor alle betrokkenen dat niemand verder vooruit durfde te kijken.'

Poirots stiefmoeder? Zo beschouwt ze zichzelf absoluut niet. 'Je moet mij zien als de vervangend secretaresse, die niets anders doet dan zijn belevenissen zo goed mogelijk uitwerken.'

De schrijver als secretaresse; het is weer eens wat anders.'

Hannah's laatste uitspraak over de schrijver als secretaresse doet bij mij het inspiratievuur onmiddellijk aanwakkeren. Stel je voor....de secretaresse van Christie (of Ms. Lemon van Poirot, for that matter) die allemaal nog verhalen in haar archief heeft zitten, verhalen die nog niet eerder naar buiten zijn gekomen. Eindeloos zijn de mogelijkheden.....!

Ik ben nog niet aan het lezen van De monogram moorden begonnen, dus ik kan helaas nog niets zeggen over of ik het een geslaagde poging is. 

Over 'aan boeken beginnen' gesproken... 

Bij het opruimen van mijn nachtkastje kwam ik de dwarsligger van Agatha Christie tegen (op de foto rechts te zien). Deze kreeg ik van Marion een jaar geleden (bijna letterlijk een jaar geleden, zie ik nu :-)) Overigens is Marion in de tussentijd op een nieuw blog verder gegaan, klik hier voor haar nieuwe blog.

Aan het lezen van de dwarsligger ben ik begonnen, had echt zin om weer een Christie verhaal te herlezen, maar .... de letters zijn voor mij te klein. Een leesbril is inmiddels geen overbodig attribuut meer voor mij :-)

Die leesbril heb ik nog niet, maar het is wel tijd om het boek door te geven, want dat is een voorwaarde van dit boek: na het lezen (of een aanzet tot lezen :)) geef je het door aan de volgende lezer. 

Marion had voor mij een kort kaartje geschreven en dit in het boek gestopt, wat meteen als boekenlegger fungeerde. Dat bracht me op het idee om een boekenlegger te maken waarop de adressen van de blogs (of namen van lezers) staan waar het boek allemaal is geweest. Zo kun je ook een beetje reclame maken voor je blog. Ik heb een boekenlegger gemaakt van Moord in het Blair House en heb het blogadres van Marion op de achterkant geschreven. Ik ben heel benieuwd hoe lang de rij met blogadressen wordt. Het lijkt me heel leuk om het boek op gezette tijden op blogs voorbij te zien komen. Ik weet zeker dat er zát lezers zijn die ook graag Christie's boeken lezen. 

Heb je zin in om weer eens een Agatha Christie verhaal te lezen, eentje uit de oude doos? Laat het in een reactie weten.