Schrijf inspiratie op vrijdag

Omdat dit een langlopend project is, is het belangrijk om in de sfeer van het verhaal te blijven. Voor je het weet ben je er uit. Het beste voor mij is om in ieder geval om de dag te blijven schrijven, maar dat lukt helaas niet altijd. Dan zijn er teveel dagelijkse beslommeringen die mijn aandacht vragen.
Om mezelf in het verhaal te houden of er weer in terug te komen en de sfeer te blijven voelen verzin ik vanalles.
Ik kijk naar afleveringen van Miss Marple. Ik heb een moodboard gemaakt op pinterest. Ik lees over schrijven. Ik zie een vrouw op tv en denk: 'zoó ziet Beatrijs er uit'. Ik zoek in databases naar de perfecte voor- en achternamen. Lees over verschillende gifsoorten. Vul mijn twitteraccount met uitgeverijen en andere boekliefhebbers. En ik herlees Agatha Christie's boeken.

En tijdens die zoektochten kwam ik de laatste tijd ontzettend veel leuke dingen tegen waar ik nog nooit eerder van gehoord had en waar ik kinderlijk enthousiast van werd.
Ik deel ze hier graag met jullie.

Ik ontdekte de schrijfster M.C. Beaton. Een pseudoniem voor Marion McChesney. Geboren in 1936 en heeft al heel wat boeken op haar naam staan. Ze schrijft een reeks moord mysteries rond Agatha Raisin, en een reeks rond Hamish McBeth. Van beide reeksen zijn al meer dan 20 boeken verschenen.
De eerste vertaling van de Agatha Raisin serie heet De dodelijke quiche.
Ik vond de titel bij mijn goede vriend de bibliotheek (altijd goed om eerst een schrijver via de bibliotheek uit te proberen, dan kun je later een exemplaar voor jezelf kopen) en begon te lezen.
Wat een aanwinst! In deze categorie boeken lukt het me bijna niet meer om ze zomaar te lezen voor mijn eigen lol. De boeken van Agatha Christie onderwerp ik aan uitgebreide onderzoeken. Maar deze...deze is gewoon leuk. Punt.
Het is een eerbetoon aan Agatha Christie, maar het is tegelijkertijd zo heel erg eigen. Het speelt zich af in een pittoresk plaatsje in de Cotswolds. Er is een dominee, er is een eigenzinnige vrouwelijke hoofdrolspeler, er is een bakwedstrijd, er is een huishoudster, er is roddel en achterklap en er valt een dode! Allemaal klassieke ingrediënten die een moord mysterie voor mij zo leuk maken.

van uitgeverij Librion

Verder was ik laatst op zoek naar een recept voor blueberry muffins. Liefst eentje uit de victoriaanse tijd. Als snel was ik geheel sidetracked, want ik ontdekte het bestaan van het kookboek van Murder She Wrote, met favoriete recepten van spelers en personeel. Die gaat op mijn verlanglijstje.

via amazon

En ik vond niet alleen dàt. Ik vond ook nog het weblog exploring jessica fletchers closet. Een blog over de kledingkeuze van Jessica Fletcher. Het blog is opgericht door een vrouw - Lau - opeens weer tijd had om al de herhalingen van Murder She Wrote te kijken - waar ze zulke goede herinneringen aan had. Ze wil proberen de stijl van Jessica Fletcher te doorgronden, zich zo te kleden en hopelijk op die manier net zo stijlvol van binnen worden. 

Het is een ontzettend leuke website, in de categorie 'je moet er maar op komen'. Ik heb er al menig uurtje stuk geslagen. Ze steekt veel tijd in het zoeken van de juiste foto's, compilaties te maken en zoekt dan ook nog elders op het web vergelijkbare kleding of meubelstukken en accessoires. 

Een van haar logs ging over het gebreide vis-vest van Jessica in een van de eerste afleveringen. Ze wijdde er later nog met een update aan: het patroon is nog leverbaar!

Tja...dat patroon moést ik gewoon hebben. Of ik ooit dat vest zou gaan breien zou me een zorg zijn, dat patroon wilde ik in huis! Ik kon niet meer normaal nadenken. 

Er is een nieuwere uitvoering met alleen een vis op het rugpand, maar daar deed ik het natuurlijk niet voor. Ik speurde tussen 600 aan digitale patronen op de Mary Maxim website. Dit was ook weer een ontdekking op zich. Een grote reeks aan wat oubollig aandoende breipatronen, maar die toch helemaal klassiek zijn. Hoe meer ik zocht op internet hoe meer ik reacties tegenkwam van mensen die allemaal sentimentele gevoelens hadden bij hun gebreide vest van Mary Maxim. 

Ergens op pagina 56 vond ik het gewenste patroon, trok mijn creditcard, bestelde het patroon en kreeg van Mary Maxim een pdf per mail. En dat voor slechts 3,99 dollar. Een van de betere aankopen-met-voldoeningsgarantie sinds tijden :-)

Ik plaatste een enthousiaste reactie op Lau's blog en kreeg een leuke reactie terug. Hello Anita, thank you so much!! I am very happy you bought the pattern. Please send me a photo when you are done with it, I would love to see it!! :)

Oeps. Nu zit er opeens iemand te wachten op het breiresultaat. Nou, ik heb eerst nog een manuscript om te schrijven ;-)

Een inspirerend weekend gewenst!

Weer een scèneketting gemaakt (deel 2)

Sceneketting deel 2

Cliff                 blij dat hij alleen is, gaat mail afhandelen en daarna wil hij naar zijn garage. De eigenaar van het Blair House stuurt altijd een moppermail over tegenvallende verhuur en dreigt zoals altijd om de boel te verkopen. Dan heeft Cliff niets meer, want hij heeft een mager pensioen.

Maar Cliff blijft er laconiek onder. Het is een spel tussen hen: eigenaar klaagt over te weinig inkomsten. Cliff sjoemelt met de kosten en laat Derek gratis op terrein wonen.

Webb              informeert bij de buren. Echtpaar dat alleen ’s weekends komt, door de week werken ze in San Francisco. Een vrouw passeert en laat de hond uit. De hond hapt in Webb’s broekspijp.

Natalie            is opnieuw met Derek mee naar Ingrid. Ze bekijken de tuin. Er staan veel kruiden.

Alex en Alex   zijn bij de plaatselijke archieven om in de kranten te duiken over hun voorouders. Het beeld van hun voorouders wordt bevestigd. Het is confronterend om er over te lezen. Ze durven niet tegen de medewerker te zeggen dat ze afstammelingen zijn. ‘U lijkt er zelfs een beetje op.’ Zegt de medewerker tegen Alexandra.

Iris                  bij de bank. Het is rustig aan de loketten. Achter een scherm zit een medewerker met een klant te praten. Meer dan een elleboog in pak kan ze niet zien. Wanneer de medewerker even wegloopt zie ze hoe de klant het beeldscherm even vlug naar zich toedraait.

‘Is zo alles naar wens geregeld?’

Iris krijgt contanten mee.

‘Sterkte gewenst juffrouw Moxley.’

Iris                  loopt naar buiten. Op de stoep blijft ze even staan twijfelen.

Achter zich hoort ze ‘Iris?’

‘Meneer Thomson?’

‘Noem me maar Fred. Vind je het goed dat we een stukje samen oplopen?’

Webb              doet een rondje door het dorp. Spreekt de makelaar. Jammer, een eens bloeiende wijnboerderij – staat nu te boek als een object met potentie  - is teruggetrokken uit zijn portefeuille. Terwijl hij er net een serieus geinteresseerde koper voor had. Een moeder en dochter hadden het geerfd maar wilden er vanaf. Nu gaat de dochter trouwen en haar a.s. man wil het gaan ontwikkelen.

’s Avonds in de eetkamer waar Alexandra, Natalie en Beatrijs een tarotkaartje leggen (de gehangene), Gertie zit te haken. Kondigt Iris aan dat ze en Fred gaan trouwen.

Gertie  ‘Fred??’

‘Meneer Thomson’

Fred wil de wijnboerderij die van de familie van Iris’ vader was gaan exploiteren.

Cliff                dit is wel een feestje waard.

Haalt een fles wijn uit de keuken (Heeft ‘m in de keuken al opengemaakt)

Schenkt voor zichzelf in zijn mok in.

‘Wat dachten jullie er van als ik een picknick organiseer. Bij Mendocino’s baai is een prachtig stuk strand. Ik kan bij een collega B&B hapjes regelen. Ik betaal! In gedachten deelde hij zijn gulheid in onder het kopje ‘onderhoud huis’. Dat rolgordijn wat er steeds afviel zou hij wel even vastplakken met ductape.

Scèneketting maken

Een hele romantische voorstelling had ik er van. In de vakantie zou ik elke avond in de zwoele zon een heel geïnspireerde stroom woorden op papier zetten. Eindeloos zou dat duren.
In plaats daarvan pakte ik mijn breiwerk. Ook heel inspirerend, daar niet van, maar ik ontweek mijn moord mysterie. Ik vreesde een beetje dat ik teveel uit het verhaal zou zijn geraakt en dat mijn liefde voor het boek en de personages over zou zijn. Daarom vermeed ik de boel wat.
Toch, het moet gezegd, heb ik al in de eerste week (en niet op de laatste dagen) mijn aantekenschrift er weer bij gepakt. En het wonderlijke was: ik zat meteen weer in het verhaal! De liefde voor mijn eigen boek was weer terug. Eigenlijk was ik wel een beetje verbaasd over de kwaliteit er van. Ik vond mijn eigen boek goed! Een beetje terughoudend zeg ik het wel, want dat hoor je niet te zeggen over je eigen boek. Maar toch, zo voelde ik het en dit blog is niet alleen bedoeld om het verhaal te delen, maar ook om mijn schrijfervaringen te delen.

Het eerste wat ik gedaan heb is het verhaal weer van voren af aan lezen. Toen ben ik begonnen met het maken van een outline van het plot. Dat deed ik aan de hand van de karakters. Bij iedereen zette ik wie ze waren, hun achtergrond, eigenaardigheden, details die belangrijk zijn voor het plot, redenen voor hun handelen, dader, slachtoffer, verdachte.
Zo zat ik weer in het moord mysterie.

Ook kwam ik via een ander blog op een idee voor een (nieuw) moordwapen. Op dat blog werd uitgelegd hoe je 'het weer' uit bekleding kan krijgen. Had dus helemaal niets met schrijven van moordmysteries te maken. Op de foto stond een flesje tea tree olie met daarboven de waarschuwende tekst 'poison'. Die tea tree kun je dus op enig moment verwachten in het verhaal.
Mocht je nu denken: he, ik heb nog een tuinstoelkussen die ik schoon wil maken, dan kun je het recept terugvinden bij down-to-earth.

Mijn stadsgenoot en collega-wensschrijver Janneke Heimweg heeft haar manuscript voor Cum Laude af en deelt op haar blog een paar schrijftips, waarvan ik de scèneketting meteen in gebruik genomen heb.
Dat geeft me net even wat meer houvast en het helpt om ergens naar toe te schrijven. Zo kan ik wellicht ook wat makkelijker scènes toevoegen, zonder dat ik het gevoel heb dat ik hele pagina's moet herschrijven.
Ik lijd wel een beetje aan de kwaal dat ik alleen maar iets wil doen als het meteen goed is, maar daar probeer ik wat afstand van te nemen en ik denk dat die sceneketting mij vaker over een dood punt kan helpen.

De volgende scènes kun je verwachten:

- ondervraging Natalie
- Cliff komt koffie/thee, versnapering brengen
- gesprek over woonplaats Lynn en Iris
- Derek is in de tuin aan het werk
- Daarna ondervraging meneer Thomson
- Celia komt wat schoonmaken in Angela's suite
- Natalie gaat na haar ondervraging naar buiten (gesprek met Derek?)
- Gesprek over Natalie
- Ondervraging Alex en Alex.
- Gertie wacht tot Beatrijs klaar is.
- Natalie koopt een fles tea tree olie voor haar opspelende eczeem --> zenuwen (dit nog noemen in eerdere scène, als Beatrijs vertelt dat ze eczeem heeft.)

Leeshype of leesplezier

Aan mijn moordmysterie schrijven doe ik momenteel even niet. Maar lezen doe ik wel. Een flinke stapel boeken lag op mijn nachtkastje. Een aangebroken Agatha Christie waar ik in begonnen was om haar schrijfstijl wat beter te doorgronden. Een boek van Simone van der Vlugt, geruild voor onze oude tv. Dat ligt al maanden onaangeroerd. Misschien iets voor op vakantie.
Ook nog een boek van J.J. Voskuil, gekregen van mijn lief voor moederdag. Zit nog in plastic, waar ik me dan weer schuldig over voel, want zo straalt mijn dankbaarheid er niet echt van af.
En oh ja, dan ben ik ook nog begonnen in Quilt or Innocence (een exemplaar gaf ik weg). Soms zijn er periodes dat het ene boek je beter pakt dan het andere. Een boek moet een beetje bij je leesstemming passen als het ware.

Al die aangebroken boeken, betekent dat dat ik snel enthousiast ben over iets nieuws, of betekent dat dat ik geen discipline heb? Die vraag houdt me de laatste dagen wel een beetje bezig. Ook op andere vlakken. Eigenlijk wil ik niet iemand zijn die geen discipline heeft, dat klinkt zo negatief. Maar ja, dit blog bijhouden is ook niet 100% gelukt.

Je zou zeggen ik heb genoeg op voorraad liggen, maar toch liet ik me nog weer door andere boeken verleiden. Dankzij het zwaar ondergewaardeerde fenomeen Bibliotheek had ik Stoner van John Williams in huis. Michel had het als eerste gelezen en omdat wij een abonnement hebben waardoor we boeken 8 weken in huis mogen hebben, had ik ook nog de gelegenheid om dit veelbesproken boek te lezen.
Ik had de eerste bladzijde gelezen om te testen of ik het wat zou vinden en de schrijfstijl sprak me aan.

Ik weet niet wat het is tussen mij en populaire boeken; het draait altijd een beetje op een teleurstelling uit. Dat overkwam me een tijd geleden ook met Het Diner van Herman Koch. Ik vraag me tijdens het lezen heel vaak af wat al die andere mensen er zo geweldig aan vinden.
Ik was al een heel stuk op weg in Stoner toen ik me afvroeg waarom al die mismaakte personages werden opgevoerd. De echtgenote van Stoner is nogal hysterisch, een nieuwe collega heeft een bochel en een mank been. Die collega heeft vervolgens weer een student onder zijn hoede waar wat aan mankeert. Ik vond het merkwaardig en het nam het overgrote middenstuk van het boek in beslag. Daarna volgde de ziekte van Stoner en zijn reflectie op het leven en dat was diep menselijk en waardig verwoord. Zo kwam mijn leesplezier toch nog weer goed.
Wel heb ik me voorgenomen om me niet meer door leeshypes te laten leiden. Het levert mij zelden voldoening op. En kunnen meepraten aan de koffietafel vind ik blijkbaar niet belangrijk genoeg.
Het past in deze fase van mijn leven beter bij mij om mijn eigen koers te varen. Ook als het op lezen aankomt.

Toen ik zo zat te worstelen met het middenstuk van Stoner kwam Geertrude met deel drie van haar trilogie. En ik reserveerde enthousiast Incognito bij de bibliotheek. Zo, die zou ik mooi kunnen lezen als ik Stoner uit had. Twee compléét verschillende genres, maar niets menselijks is mij vreemd. 

In Incognito laat Sophia Wittham haar New Yorkse modellenleven achter zich en gaat terug naar Nederland om haar jongere, zwangere, zusje onder haar hoede te nemen. En vooral te proberen uit de publiciteit te blijven. 

Ik weet wel dat deze twee boeken totaal niet met elkaar te vergelijken zijn, maar het was voor mij heerlijk ontspannen om Incognito te lezen na mijn geworstel met Stoner. 

De personages waren sympathiek. Het verhaal was heel eigentijds en het maakt me nieuwsgierig naar de andere delen van de trilogie. 

Nu ga ik weer terug naar Quilt or Innocence en zo dunt mijn stapel te-lezen-boeken aardig uit. Ik zou het zelfs als een-kastje-per-dag kunnen aanmerken :-)

Blair House popovers

Als je op vakantie gaat, kom je altijd met de meest vreemde souvenirs weer thuis.
Meestal mooie cadeaus, foto's, herinneringen. Soms met een jetlag of een uitheemse griep.
Tijdens een van onze verblijven in het Blair House vond ik een recept in een laatje van een bureau. (Ja, ik beken, ik was aan het rondsnuffelen).

Het is een recept voor Blair House popovers. Ik dacht dat het een soort muffins waren en ging thuis aan de slag. Het bleken broodjes.
Maar niet minder lekker!
Afgelopen weekend heb ik ze weer eens gemaakt. Best served piping hot. 

Hier is het recept :
NB: het recept is in het Engels, vandaar de aanduiding cups. Gebruik voor 1 cup een beker van ca. 250 ml.

3 eieren
2 cups melk
2 cups bloem
1 tl. zout

Zeef de bloem in een kom en maak een kuiltje in het midden. Strooi hier het zout over.

Beboter ondertussen royaal een muffinvorm voor 12 muffins. Plaats 'm in de oven terwijl deze opwarmt tot 230 graden C. De muffinvorm moet warm worden, maar pas op dat de boter niet verbrand. Dit gebeurd vrij snel kan ik uit ervaring zeggen.

Dan de eieren in een kleine kom klutsen, melk toevoegen en goed roeren.

Meng dit beetje bij beetje bij de bloem. Blijf steeds roeren, om klontjes te voorkomen.

Giet het beslag (lijkt op pannenkoekbeslag) in de muffinvorm.
Plaats het in de oven op 190 graden C. voor 45 minuten.


De laatste tijd gebruik ik een alternatief voor het afbakken.
Eerst 20 minuten in de oven op 230 C
daarna 20 minuten op 275 C.

Heerlijk met jam of philadelphia.

En waarom heten ze popovers? 

Tot ver over de rand!

Het originele recept.

Met zelfgemaakte jam. 

Hoe introduceer ik mijn hoofdpersoon

Toen ik een paar weken terug vond dat ik een deel van Moord in het Blair House moest herschrijven, heb ik mijn hoofd daarmee een flinke breinkraker gegeven.
Het probleem zat 'm niet in de volgorde van de scènes, of gebrek aan ideeën. Nee, het ging om het begin. En dan vooral het begin waarin Beatrijs en haar vriendin aankomen bij het Blair House.
Over het herschrijven van die introductie heb ik heel lang gedaan.
De inleiding - zoals hij was - was net iets te langgerekt en de spanning ebde weg uit een verhaal, voor het goed en wel was begonnen.

Het moest anders kunnen, daarvan was ik zeker, maar hoe moest ik dat aanpakken?
De sleutel lag in het personage Beatrijs, daarvan was ik ook zeker.
Het kan een hele toer zijn om je hoofdpersoon te introduceren. Je wilt dat de lezer er vrij snel een beeld bij kan vormen, maar dat wil je niet doen door eerst zijn/haar hele doopceel te lichtten.

Zo knaagde en herkauwde ik mijn kwestie.
Ik ontleedde 'm tot de essentiële vragen.
Het was alsof ik een schilderij aan het maken was. Wat moet de kijker (lezer) hier op zien?

Zo denkende kwam ik tot de volgende kernvragen (die vast ooit al door iemand anders die er meer verstand van heeft bedacht zijn):

De vijf W's: 

• Wie - wie is mijn hoofdpersoon. Naam, geslacht, leeftijd
• Waar - waar is mijn hoofdpersoon. Locatie. Land. Stad. Huis. 
• Wat - wat doet hij/zij op deze plek. Vakantie vieren. Huis zoeken. 
• Waarom - waarom is hij /zij daar. Bv. beroepshalve, uitgenodigd.
• Wanneer - wanneer speelt dit verhaal. Seizoen. Jaar. Dag. Avond.

Bij elk antwoord schrapte ik de overbodige informatie. Die kan later in het verhaal terugkeren.
Dat Beatrijs gescheiden is, omdat haar man naar zijn jeugdliefde terugging is niet essentieel om meteen te vertellen. Dat kan heel goed later in het verhaal terugkeren.

Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar wellicht kan mijn breingepuzzel jou verder kan helpen.

Succes.
Anita

Op het nachtkastje: Goede Hoop door Geertrude Verweij

Soms ontdek je iets dat je aangenaam verrast. En zo'n onverwachte verrassing heeft meerwaarde.
In november won ik de Give-away van Geertrude. Goede Hoop, haar nieuwste boek.
Geertrude schrijft romantische verhalen en hoewel er een tijd was dat ik de nodige bouquetreeksen verslond, tegenwoordig is het romantische genre niet direct wat ik koop of leen bij de bibliotheek.
Maar doordat ik haar blog had leren kennen was ik nieuwsgierig geworden naar haar boeken. Ik las Familiegeheimen en ik was aangenaam verrast. Ik schreef er hier al eens over.

Als tegenprestatie voor het winnen van de give-away vind ik dat ik er dan wel een stukje over hoor te schrijven. Geen recensie, maar een kort verslag van mijn leeservaring.

In Goede Hoop gaat de gescheiden Karlijn met haar nieuwe vriend Rico op een reis door Zuid Afrika.
Wat blijkt: haar ex echtgenoot Tim is met zijn vriendin Simone - de vrouw waarvoor hij Karlijn heeft verlaten - op dezelfde reis.
Karlijn probeert haar ex zoveel mogelijk te ontwijken, maar in zo'n klein gezelschap is dat vrijwel onmogelijk.
Karlijn raakt een beetje in de knoop met haar gevoelens. Maakt haar ex nou avances? Wil hij haar terug? Waarom nu opeens wel en destijds niet?
En wat heeft ze eigenlijk met Rico gemeen? Ze hebben niet eens dezelfde interesses in vakantiebestemming. Rico is ook alleen maar meegegaan omdat zij toevallig deze reis al had gepland.
En dan Simone, die kan Karlijns bloed wel drinken. Waarom? Zij heeft de 'buit' toch.
Gedurende het boek zie je Karlijn worstelen met deze gevoelens, maar ze spreekt ze niet uit. Dit blijkt karaktereigen te zijn en is ook de reden waarom haar lange huwelijk in no-time afgelopen was.
Een reeks ontmoetingen, voorvallen, misverstanden volgen elkaar (niet in rap tempo) op.

Karlijn maakt een ontwikkeling door, ze krijgt meer inzicht in zichzelf.
Geertrude beschrijft die karakterontwikkeling heel subtiel. Dat vind ik heel knap gedaan. Ze doet dat niet alleen bij Karlijn, maar ook de andere personages ontpoppen zich tot andere personen. Of misschien juist wel hun ware persoon en ziet Karlijn dat nu opeens.
Soms vind ik de ontwikkeling iets te subtiel waardoor ik het niet altijd spannend bleef. Echter, vanaf blz. 120 gebeurde er iets. (ik heb er even een bladwijzer tussen gelegd, zodat ik het moment terug kon vinden :-)). Er ontstond frictie tussen Karlijn en Rico. Dat bracht spanning in het karakter van Karlijn en daarmee spanning en vaart in het verhaal.
Ik begon me op te winden over Karlijn. Ik zat nog net niet hardop tegen Karlijn te praten. Wat wil je nou eigenlijk? Wil je nu opeens die nieuwe leuke relatie weer op het spel zetten om terug te gaan naar je ex? En waarom wil je altijd de lieve vrede bewaren, zeg nou gewoon dat die indringster krijgt wat ze verdient! De ene overspelige vindt de andere overspelige.

Maar wees gerust: het is een romantisch verhaal, het komt allemaal meer dan goed!

En toen gebeurde het aan het eind van het boek mij voor de tweede keer: er verscheen een glimlach op mijn gezicht en die glimlach verwarmde mij helemaal. En ik kende dat gevoel, want dat had ik bij Geertrude's Familiegeheimen ook. En dat gevoel raakte me. De karakters hebben goedheid in zich en ze zijn met goedheid geschreven. En dat is een kwaliteit die onderbelicht is in boeken en verhalen.

Dus als je die ervaring ook wel eens wilt, haal dan hier je exemplaar van Goede Hoop.