Inspiratie van Miss Marple

Door de jaren heen is de Sint mij altijd goed gezind geweest. Afhankelijk van welke Sint ik had werd het budget zonder bezwaar tegenover de andere kinderen overschreden. Zodoende kwam ik aan de complete serie DVD's van Miss Marple. Miss Marple is mijn favoriete personage. Ik hou er van hoe basale menselijke gevoelens - jaloezie, teleurstelling, afgunst, wroeging, egoïsme, hebzucht  - door Miss Marple benoemd worden zonder dat ze deze afkeurt. Ze herkent ze slechts.

Het is goed om af en toe even achterover te leunen en te kijken naar je kunstwerk. Zoals een schilder een paar stappen achteruit doet om naar zijn schilderij te kijken, zo bekeek ik ook mijn verhaal.
En bovendien had ik gewoon wel weer eens even zin in dvd'tje kijken en en passant inspiratie op te doen.

In deze serie speelt Joan Hickson Miss Marple en ik vind haar onovertroffen! Angela Lansbury heeft die rol ook een keer vervuld. Dat was in 1980 in de verfilming van The Mirror Crack'd, met Elizabeth Tayler en Rock Hudson.

In 1961 speelde Joan Hickson Mrs. Kidder in de film Murder, She Said en werd door Agatha Christie genoemd als een actrice die een goede Miss Marple zou kunnen spelen.
Dit lees ik allemaal net op wikipedia. De film Murder, She Said heb ik nog nooit gezien (tenminste dat denk ik), ik ken de titel zelfs helemaal niet, maar ik begrijp nu wel de herkomst van de titelserie Murder, She wrote.
Het verhaal van Murder, She said ken ik dan weer wel, want het bijbehorende boek heet 4.50 from Paddington.

In ieder geval: ik zat maandag voor de tv en heb A murder is announced gezien. En nadat ik vanmorgen eerst de wc's en douche had schoongemaakt en de vloer had gedweild, schoof ik op de bank met mijn aantekeningenboek voor  At Hotel Bertram. Helaas heb ik het einde niet gehaald. Toen moesten de kinderen van school gehaald worden.

Dit zijn mijn aantekeningen:
- er moet een beetje glamour in.
- er mag veel meer geroddeld worden
- neven, nichten, ooms, tantes, je kunt er niet genoeg van hebben.
- hebben alle gasten een geheim?
- wat kopen de vriendinnen in al die winkeltjes? Damesdingen: tafelkleden, sieraden, handtassen
- ik ga meer gesprekken afluisteren op straat
- Beatrijs meer persoonlijkheid geven. Wat zijn haar gewoontes, haar voorkeuren, haar hobby's.
- oudere dames zijn dol op huwelijken en baby's en schromen niet om wildvreemden hierover aan te spreken.

Genoeg om uit te werken de komende tijd. 

Fijn weekend. 

Happy Halloween vanuit het Blair House

Spooky.....

Happy Halloween

Op 31 oktober is het Halloween. 

Hier alvast wat om in de stemming te komen. 

Ideetje van Pinterest. Glazen potten beschilderen en er een kaarsje in doen. 

Ansicht is van Sev Ickes, de kunstenares uit Mendocino waar ik al een keer eerder over schreef. 

Previously on: Moord in het Blair House

Even een korte samenvatting van wat er tot nu toe gebeurd is.

Beatrijs en haar vriendin Gertie zijn fans van Murder, She Wrote en op vakantie in Amerika.
Ze logeren in het huis van Jessica Fletcher, dat in het echte leven een B&B is.
Cliff is de beheerder. Andere gasten zijn : Lynn Moxley en haar dochter Iris. Lynn heeft artritis en zit soms in een rolstoel. Ze wordt verzorgd door haar dochter. Meneer Thomson laat niet veel over zichzelf los, maar zegt dat hij voor zaken in de regio is. Hij wordt gesignaleerd bij de bank en bij de makelaar. Natalie is een jonge vrouw die in San Francisco woont en de stad wil ontvluchten. Beatrijs en Gertie treffen haar bij het schap van tincturen in een reformwinkel. Ze is in Mendocino op zoek naar een plek om te wonen en te werken. Alexander en Alexandra zijn neef en nicht en kennen elkaar nog maar kort (via internet) en zijn op reis.
Er is een tuinvrouw die de tuin van het Blair House bijhoudt.
Na een avondje monopoly spelen wordt Lynn niet meer wakker. Aanvankelijk lijkt het een overdosis slaappillen, maar ze blijkt te zijn vermoord.
Deputy sheriff Tom Webb is naar het Blair House gekomen om de zaak op zich te nemen. Maar is hij niet een beetje te jong en onervaren om dit in zijn eentje aan te pakken?

The little grey cells

Lieve lezers,

Bedankt dat jullie trouw zijn in je bezoek. Veel heb ik niet geblogd deze week. De kinderen gaan net naar school en het is hectisch op mijn werk. Daar gaat nu even al mijn aandacht naartoe. Deze week daarom geen puf om 's morgens of 's avonds te schrijven.
Maar... the little grey cells blijven op de achtergrond aan het werk.
Ik geef mijn project zeker niet op. Ik hoop jullie na het weekend weer te mogen begroeten.

Hartelijke groet,
Anita

Voor de quilt liefhebbers

Vandaag zomaar even een blogje tussendoor. Omdat ik zin heb om mooie dingen te zien en me met mooie dingen te omringen. Gewoon, om mezelf dat in herinnering te brengen. Dat is soms nodig.
Ik hou heel erg van quilts. Ze zijn zo kleurrijk en fantasierijk. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik quilten ook heel erg leuk vind, maar daar ben ik niet ervaren in. Ik had ooit wel het plan om dat te worden, maar het is bij een voornemen gebleven. Op dit moment vind ik dat wel prima.

Tijdens een verblijf in het Blair House heb ik alle quilts op de foto gezet, voor inspiratie. De beheerder en Michel hielden ze voor me omhoog.

Deze ligt op het bed in Florence's room. 

Deze is van Jennifer's room. 

En deze bekleedt het bed van Eric's room. 

Ooit, toen ik nog zeeën van tijd had, heb ik zelf een quilt gemaakt. Geheel autodidact. Eerst had ik er een donkerblauwe katoenen stof tegenaan genaaid, maar die heb ik later vervangen door fleece. Dat was een goeie zet, want hij is heerlijk zacht. Het heeft het formaat van een eenpersoonsbed. En zo van bovenaf op de foto is 'ie eigenlijk wel superleuk!

Intermezzo: Over het Blair House

Ik raak weer wat uit de knoop met mijn kwestie van het slachtoffer en dader. Als ik het achterelkaar op papier zet, zonder dialogen, dan komt er weer wat licht aan het eind van de tunnel. Nog een of twee dagen en dan kan de locomotief weer rijden.

Bij het bouwen van dit blog had ik ook alvast een tabblad Over het Blair House gemaakt. Ik had nog geen tijd gehad om het te vullen, daarom doe ik dat nu. De inhoud van dit blog kun je later terugvinden achter het betreffende tabblad.

Het huis van Jessica Fletcher bestaat echt. Het heet Blair House en is in het dagelijks leven een Bed & Breakfast. Het staat niet in Cabot Cove, Maine - want Cabot Cove is een fictieve plaats. Het staat ook niet aan de oostkust, zoals vaak gesuggereerd wordt in de serie. Het Blair House staat in Mendocino, Californië, aan de westkust.
Het huis is gebouwd in 1888, zoals te zien is op het tuinhek en op het glas boven de voordeur. Dit is dus niet het huisnummer, zoals veel bezoekers denken.

Blair House, 1888

Het is gebouwd door Elisha Blair. Ik dacht dat dat een vrouw was, maar het is een man. Hij was getrouwd met Hattie en had een dochter, Florence. Naar haar is een van de kamers vernoemd. De andere kamers zijn - volgens Norm, de beheerder, vernoemd naar vrienden van de kinderen van de huidige eigenaar (Grover Wickersham).

Foto ca. 1900, Blair House geheel rechts. Daarachter staat nog een watertoren. Verder daarachter op de heuvel de Mendocino High School 

Mendocino is in 1850 gesticht als een houthakkers dorp. De bomen werden landinwaarts gerooid en via de rivieren afgevoerd naar zee, waar vandaan ze verder werden vervoerd. Elisha Blair kwam in 1857 naar Mendocino en werkte jarenlang op de zagerij. Op een gegeven moment mocht hij financieel werk doen. Dit was tijdens de grootste bloeiperiode van het dorp. Van zijn verdiende geld liet hij het Blair House bouwen. Hij heeft maar kort kunnen genieten van het huis, want hij overleed in 1892.

De tv-serie Murder, She Wrote heeft een grote impact gehad op Mendocino. Er werden negen afleveringen gefilmd op locatie. Veel bewoners keken uit naar het jaarlijkse filmen, meer dan 150 mensen werden gekozen voor een figurantenrol. Het heeft het toerisme naar Mendocino veel goed gedaan.

In het dorp zijn vrij veel plekken terug te vinden die in de serie voorkwamen.

Hotel Hill House heeft aan een kant van het uithangbord de tekst Hill House of Cabot Cove laten staan. 

Van het havengebied zijn opnames gemaakt in Fort Bragg, een grotere plaats iets noordelijker. Tussen Fort Bragg en Mendocino is ook nog een ranger station post, die locatie werd gebruikt voor het politiebureau.

Ik lees een boek op een bankje in Angela's Suite, voorkant van het huis. 

Intermezzo : Ronald Giphart begint feuilleton

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag 1 september staat een interview met Ronald Giphart. Hij begint aan een feuilleton voor de Volkskrant. Ik las het en dacht: hè, dus mijn 365 dagen project heet een feuilleton!

 Hij geeft drie romanconcepten, waaruit de lezer mag kiezen. Drie erg aansprekende verhalen, waaruit ik het moeilijk kiezen vind. Op dit moment heb ik een voorkeur voor het Wijnfeest. Maar Michel vindt De geheimen van mijn vriendinnen aansprekender.
Zo interactief als Giphart het gaat aanpakken, zo zie ik mijn blog niet. Daarvoor vind ik het veel te leuk om het allemaal zelf te bedenken en uit te zoeken. Zo'n type zelfdoener ben ik nou eenmaal.
Maar de voorbeelden die hij aanhaalt zijn wel herkenbaar. Hij zocht een Brits scheldwoord voor Indiase mensen en riep hulp in via twitter voor een snel antwoord. Zo kan de hulp van de lezer wel werken.
Toch is er wel een onderdeel in mijn verhaal waar ik nog niet 100% zeker over ben.
Is Beatrijs weduwe of is ze een gescheiden vrouw?
In mijn eerste versie heb ik van haar een gescheiden vrouw gemaakt. Tegen de pensioenleeftijd vond haar man via hyves/facebook/schoolbank zijn schoolvriendin terug. De liefde bleek er nog altijd te zijn en hij ging met haar een nieuw leven opbouwen en rentenieren in Spanje. Er zit een grappig component in dat gebeuren en dat vind ik wel leuk.
Maar elke keer denk ik: nee, toch maar weduwe. Een scheiding is niet grappig. En dan denk ik weer: nee, als gescheiden vrouw wordt Beatrijs toch een voller karakter.

Dus: wat vindt jij? Weduwe of gescheiden vrouw?

# 1 Aankomst bij het Blair House

Het witte Victoriaanse huis kwam in zicht. Het zonlicht gaf het huis een blauwe gloed. Het was precies zoals Beatrijs zich herinnerde van de tv-serie. Ze schoof opgewonden als een kind op schoolreis naar het puntje van haar stoel, voor zover de autogordel dat toeliet.
'Wel heb ik ooit' zei haar vriendin Gertie die naast haar zat en het dashboard vastklemde. 'Je zou zó verwachten dat Jessica Fletcher opendeed.'
Little Lake Street, waaraan het Blair House stond, was een brede straat die van het dorpscentrum naar de kust liep. Blair House lag enigszins hoger dan de weg. Dat maakte het huis nog imposanter. Het uitzicht was minstens zo imposant. Een open veld voor het huis, een lichte helling met huizen onderaan en dan de kust en de zee. Ruwe rotswanden, bleek gras en een frisblauwe zee. Even fris als de lucht die de vrouwen inademden. Ze parkeerden hun huurauto voor het witte hek en liepen het pad naar de voordeur op.